صبحانه ام کجاست؟!

مادر بزرگ ام مربای هویج پخته بود و به واسطه ی مادرم برای من هم فرستاده بود. بر حسب اتفاق دیروز صبح دیر(نه صبح زود) خانه بودم و در حالی که مربای نارنجی را روی نان می مالیدم، به این فکر می کردم که چند سالی می شود یک صبحانه ی درست و حسابی نخورده ام. هر روز صبح فقط یک لیوان (پدرم گلدان خطاب اش می کند!) چای و یک شکلات هیس یا یکی-دو تکه بیسکویت می خوردم و از خانه می زدم بیرون. همیشه هم ساعت به 9 نرسیده گرسنه ام می شد. مادرم اما - ماشاالله، خدا برامون حفظ اش کنه - نماد صبحانه در خانه ی ماست! البته با این همه بدو بدو و کارهای خانه و رسیدگی به دوقلوهای افسانه ای اگر به خودش نرسد که واویلاست!

مخلص (درست گفتم؟) کلام اینکه می خواهم در خورد و خوراک ام تغییرات اساسی بدهم.

به قول بابا دارم می شکنم!

پیشنهادات و انتقادات به شدت مورد استفاده قرار خواهند گرفت! استقبال می کنم!